ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشـــق کش عیار کجاست
شب تـار است و ره وادی ایمـــن در پیش
آتش طــور کــجا موعــد دیــدار کــــجاست
هــر کــــه آمــد به جهان نقش خرابـــی دارد
در خـــرابات بگــویید کــــه هشیـــار کــجاست
آن کــــس استــ اهـــل بشـارت کـه اشارت داند
نکـته‌ها هست بســـی محـــرم اسـرار کــجاست
هـر ســر موی مـرا با تو هـزاران کار است
ما کجاییم و ملامت گـر بی‌کار کجاست...

خالی تر از سکوتم ، از نا سروده سرشار

حالا چه مانده از من ؟... یک مشت شعر بیمار

انبوهی از ترانه ، با یاد صبح روشن

اما... امید باطل... شب دائمی ست انگار

با تار و پود این شب باید غزل ببافم

وقتی که شکل خورشید ، نقشی ست روی دیوار

دیگر مجال گریه از درد عاشقی نیست

بار ترانه ها را از دوش عشق بردار

بوی لجن گرفته انبوه خاطراتم

دیروز: رنگ وحشت ، فردا: دوباره تکرار

وقتی به جرم پرواز باید قفس نشین شد

پرواز را پرنده ! دیگر به ذهن مسپار

شاید از ابتدا هم تقدیر من سفر بود

کوچی بدون مقصد از سرزمین پندار

از پوچ پوچ رویا ، تا پیچ پیچ کابوس

از شوق زنده بودن... تا خنده ای سرِ دار

 از عشق مکن شکوه که جای گله ای نیست

بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست

بین من و خورشید دگر فاصله ای نیست

جز بارش خون چشم مرا مشغله ای نیست

مانند کویری که در آن قافله ای نیست

در دسترس هیچکسی حوصله ای نیست

بی ارزشم و جز تو خریدار ندارم

گیرم بخرندم ، به کسی کار ندارم

گر در هر دو جهانم نپسندد تو پسندی 

من در دو جهان غیر شما یار ندارم

یعنی گلی که بر سر شاخه ببویمت؟

یا آن شراب نابی و باید بنوشمت؟

اصلاً چه حرفهای مفت که در شعر می زنند!

باید تو را بغل نموده و محکم ببوسمت!

گرچه جدا از تو ولی ، همیشه با تو زیستم

من و تویی نکن که من ، کسی به جز تو نیستم

نیتوانم ...

بی تو نمیتوانم ...

باید در هم تلفیق شویم ...

باید "من" و "تو"،" مــا" شویم ...

تا دستمان به تمام آرزوهایمان برسـد ...

خداكندكه بيايد مسافري که نيامد

كوچه كوچه بنازم به عابري كه نيامد

دوباره مثل گذشته تمام فاصله هارا

غزل غزل بنويسم به شاعري كه نيامد

هميشه غربت اينجافقط نصيب دل من نیست

شريك غربت من كومهاجري كه نيامد

شكست بغض غرورم در انتظار عزيزي

دعا كنيد بيايدمسافري كه نيامد

ترکم مکن

حتی برای یک روز

زان رو که به انتظار

ایستگاهی متروک خواهم بود

خالی از قطار .

ترکم مکن

حتی برای ساعتی

که دلتنگی چون بارانی

به آوارم فرو خواهد ریخت

و غبار

چون هاله ای.

جای پایت به شنها امیدم می دهد

و مژگانت آرامشم.

عزیزترین !

ترکم مکن حتی برای ثانیه ای .

وقتی تو نیستی

سرگردان سرگشته این سوال مداومم

که باز خواهی گشت ؟

مرا هر چند بشکستی

نمی خواهم شکست تو

نمی خواهم که اندوهی ببینم حتی در آن چشم مست تو.

نمی خواهم تو را هرگز نمی یابم تو را هرگز

ولی ترک خیال تو نمی دارم روا هرگز

دعایت می کنم، عاشق شوی روزی
بفهمی زندگی بی عشق نازیباست
دعایت می کنم با این نگاه خسته، گاهی مهربان باشی
به لبخندی تبسم را به لب های عزیزی هدیه فرمایی
بیابی کهکشانی را درون آسمان تیره شب ها
بخوانی نغمه ای با مهر

من نمیگویم درین عالم
گرم پو، تابنده، هستی بخش
چون خورشید باش
تا توانی
پاک، روشن
مثل باران
مثل مروارید باش

چنان فشرده شب تیره پا که پنداری
هزار سال بدین حال باز می ماند
به هیچ گوشه ای از چارسوی این مرداب
خروس ایه آرامشی نمی خواند
چه انتظار سیاهی
سپیده می داند ؟

بهترین لحظه های روز و شبم
لحظه های شکفتن سحر است
که سیاهی شکسته پا به گریز
روشنایی  بال و پر گشوده است

همه ما آمادگی داریم تا به دلایلی،

 كارهای وحشیانه و به دور از تمدن انجام دهیم.

تفاوت بین یك آدم خوب و یك آدم بد در برگزیدن آن دلیل است.

هر كس باید برای تمرین،

 هر روز دست كم دو كار را كه از آن نفرت دارد انجام دهد.

آری از پشت کوه آمده ام…

چه می دانستم این ور کوه باید برای ثروت، حرام خورد؟!

برای عشق خیانت کرد

برای خوب دیده شدن دیگری را بد نشان داد

برای به عرش رسیدن دیگری را به فرش کشاند

وقتی هم با تمام سادگی دلیلش را می پرسم

می گویند: از پشت کوه آمده!

ترجیح می دهم به پشت کوه برگردم

و تنها دغدغه ام سالم برگرداندن گوسفندان از دست گرگ ها باشد،

تا اینکه این ور کوه باشم و گرگ!

ارسالی از : سـاکــار

تورو از دست نمیدم ،

جز تو دل به کس نمیدم ،

تورو از خدا گرفتم به خدا هم پس نمیدم.

دیروز به جرم بالا رفتن از قلبت دستگیر شدم !

بیا بهشون بگو ساکن قلبم دزد نیست !

آدمیزاد غرورش را خیلی دوست دارد...
اگر داشته باشد آن را از او نگیرید...
حتی به امانت...
ضربه ای هم به آن نزنید...
چه برسد به شکستن یا له کردن...
حالا ببین اگر به خودش غرورش را بخاطر تو نادیده بگیرد،

چقدر دوستت دارد...

دلم چندین سال است روزه ی عشق گرفته است !

 اذان افطارش را تو بگو

چشمانم را می بندم

عصاره ی تمام مهربانی ها را می گیرم

و از آن فرشته ای می سازم همچون “خودت”

خدا رو چه دیدی ، شاید با تو باشم

شاید با نگاهت از این غم رها شم

خدا رو چه دیدی ، شاید غصه رد شد

دلم راه و رسم این عشق رو بلد شد

کاش میشد دارو باشی،
نه زخم کاری نه نمک،
واسه خودت ادمی باشی،نه آدمک

عشق كه آپشن نداره خودت باش كسي هم خوشش نيومد ،،

خيالي نيست اينجا كه مجسمه سازي نيست ،،

گاه یک حرف

یک زمستان آدم را گرم نگه میدارد و

گاه یک حرف

یک عمر آدم را سرد میکند . . .

آب رسانا نیست

وگرنه زیر باران

به تو رسیده بودم . . .

قرعه کشی تمام شد

تو به اسم دیگری درآمدی

تقدیر جای خود

اما لااقل اسم مرا هم در کیسه ات می انداختی . . .

هـمه در دنیـا کـسی را دارنــد،بــرای خودشــان

“خــُسـرو” و “شیـــرین” . . . “لیـلی” و “مـَجنــون”

“رامیـن” و “ویـس” . . . “پیــرمــَرد” و “پیرزَن”

“تــو” و “اون” . . .

“مــَن” و “تــَنهـآیی . . .”

ارزان تـــــــر از آنچه که فکرش را بکنی بــــودی
ولی ،

برای مـــــــــن ؛

گران تمـــــــــام شدی….

 سپیده دیر آمدى…
شب عاشقم کرد و رفت!

بــــــــــــــــــــاش
حتی همین قدر دور
حتی همین قدر دست نیافتنی
فقط بـــــــــــــــــــــــاش...

به خواب میماند،

تنها به خواب میماند

چراغ،آینه،دیوار،بی تو غمگینند

تو نیستی که ببینی

چگونه با دیوار

به مهربانی یک دوست،از تومیگویم

تو نیستی که ببینی،چگونه از دیوار

جواب میشنوم.

تو نیستی که ببینی،چگونه،دور از تو

به روی هرچه درین خانه است

غبار سربی اندوه،بال گسترده ست.

تو نیستی که ببینی،دل رمیده ی من

به جز تو،یاد همه چیز را رها کرده ست.

 دوش  در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

تا دل شب سخن از سلسه موی تو بود

دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت

بـاز مـشـتاق کمان خانه ابـروی تـو بـود

یاد باد آنکه سر کوی توام منزل بود

دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک

بر زبان بود مرا آنچه تو را در دل بود

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

ورنه هیچ از دل بیرحم تو تقصیر نبود

هیچ لا یق ترم از حلقه زنجیر نبود

چـگـونـه ایـنـجـا را تـرک کـنـم و

بـه دنـبـال سـرنـوشـت بـگـردم؟!

وقـتـی در گـوشـه گـوشـه ایـن شـهـر

بـا تـو خـاطـره دارم؟!!

عشق ،...

یعنی خدا و مرگ به معنای آن است که یک قطره از این عشق ، به سرچشمه اش باز گردد.
عشق نه بزرگ است و نه کوچک ؛ عشق فقط عشق است .
خداوند در شب بیداریها با توست و اشکهایت را با عشق خود پاک می کند .
سه چیز می ماند : ایمان ، امید و عشق ؛ اما برترین آنها ، عشق است .
اگر عشق بورزید ، در ماورای شریعتید حتی اگر بر این آگاه نباشید .
عشق مستلزم آن است که از تمامی قوانین خداوند پیروی کنیم .
ایمان فقط راهی است که ما را به عشق اعظم می رساند